امسال ۱۳ آبان نه به وعده یی که به اصلی‌ میاییم تا به ملتی و ملتهایی بگوییم انسان دوست و آزادی خواهیم.

کی‌ باور نمیکند ما همان‌هایی‌ هستیم که روزی در ۶سالگی با تو سری روسری پوش شدیم و در ۱۵سالگی با تیپا و تو گوشی در صف نماز مدرسه مسلمانمان کردند. مگر کسی‌ هم هست که نداند ما همان‌هایی‌ هستیم که وقتی‌ چشم باز کردیم جنگ بود برای رسیدن به خدا و شیر مادر یا خشک گیرمان نیامد و با آب قند و پستانک لیسی‌ بزرگ شدیم و بها دادیم برای آن جنگ ولی‌ امروز بیزار از خارجی‌ ستیزی گویی نمیخواهیم به خدای آنها برسیم. کسی‌ بی‌ انصاف نیست که نداند چقدر برای پوشیدن چکمهٔ سفید و پالتوی سبز و قرمز توبیخ شدیم و مدرسه جای آدمهای از خدا بیخبری مثل ما نبود حالا انگاری مغز ما نبود که آنگونه شستشو داده شد که با رنگها رقص پیروزی راه انداخته ییم سبز و سفید و سرخ خون میدهیم. اصلا گویی ما نبودیم که جز مشق تاریخ ابوذر غفاری و سلمان فارسی‌ و علی‌ و حسین هیچ دیگر یادمان ندادند چون قادسیه شناس هستیم و کوروش فهم و اسم بچه‌هایمان را میگذاریم تهمینه و بیژن و شیرین و ارشک. خوب است که همه میدانند ما همان‌هایی‌ هستیم که جز قرآن و نهج البلاغه و مفاتیح همه کتاب‌ها را حرام کردند و ما امروز غیرت فردوسی داریم و بلاغت حافظ و جهان بینی‌ سعدی. بگذارید این را هم به آنهایی که نمیدانند بگویم ما فرزندان همان پدران هستیم که ۱۳آبان ۳۰سال پیش از سر ندانی و تعصب شاید، جنگ با ملتی و ملت‌هایی‌ راه انداختند تا وعده داده شده‌ها را به دست آورند.امسال ۱۳ آبان نه به وعده یی که به اصلی‌ میاییم تا به ملتی و ملتهایی بگوییم انسان دوست و آزادی خواهیم.