علی کریمی و علیرضا افتخاری و رحیم مشایی را می کنیم سر خط خبرهایمان و بهروز جاوید تهرانی می شود روزی روزگاری قهرمانی داشتیم که خدا رحمتش کند.

اگر همواره گوشزد می کردیم آی آدمها روزی روزگاری جوانی بود که زنده زنده پوسیده است.
پوساندندش و شاید خودمان پوسانده ایمش.بهروز جاوید تهرانی.
رفقایش به حق و ناحق آمریکا نشین و اروپایی شدند و به عمد و غیر عمد فراموشش کرده اند.
اگر نام بهروز جاوید تهرانی را در کنار همه سیاسیهای جدید دربند می آوردیم امروز آزاد نبود؟
متعجب از سازمانهای حقوق بشری و مدعیان !!!!!
به راستی هیچ کاری نمی توان برای او انجام داد؟
اگر بهروز را توانستیم فراموش کنیم مجید توکلی و امثالهم را هم می توانیم.
و گویی مقام عظما خوب می داند چگونه تک تک ما را به سیاهچاله های جهل بسپارد.
بی آنکه آب از آب تکان بخورد.
می چسبیم به شعار و شعور می شود کالای دست دوم.
علی کریمی و علیرضا افتخاری و رحیم مشایی را می کنیم سر خط خبرهایمان و بهروز جاوید تهرانی می شود روزی روزگاری قهرمانی داشتیم که خدا رحمتش کند.
اگر او نبود امروز ما هم مشق سیاست نمی کردیم.
اگر آیت الله بروجردی نبود ما بلد نبودیم سکولار را هجی کنیم.
اگر اسانلو را دریافته بودیم امروز اسانلو فراوان داشتیم.
ما بیش از آنکه به اصلاح طلب و نوری زاد و امثالهم احتیاج داشته باشیم به مردم معمولی از جنس مجید توکلی و بهروز و اسانلو نیاز داریم که ایران ۷۰ میلیونی خلاصه شده در اصلاح طلبان نیستند.