رویاهای شیرین ایرانی که جمهوری اسلامی کابوسشان کرد.

در این سالهایی که  خارج از کشور زندگی می کنم و متاهل هستم کابوسهای زندگی در ایران و اتفاقات تلخ پیش از ازدواج رهایم نمی کند.
ولی شب گذشته دست و پای زیادی زدم برای فرار از دست مامورین گشتی که شیرینی پارک و شهربازی را به دهنم زهرمار کردند برای بودن با پسر عمه.
در کابوس دیشب من و پسر عمه ام نوجوان بودیم و در شهر بازی از سوار شدن به دستگاه ها با خانواده جا ماندیم و یک گوشه نشستیم ولی مامورین برای بردنمان دنیا را زیر و رو کردند.
هیچ وقت برای من اتفاق نیافتاد در دنیای حقیقی که گشت ارشاد برای بودن با پسر به من تذکر بدهد ولی برای حجاب حتا با مقنعه خیلی.
هر بار ما تفریح خانواده گی داشتیم یک تلخی به دهانمان می ریختند و گورشان را گم می کردند.
یک بار در سفری به بوشهر سر راهمان در برازجان نوزده ساله بودم با دختر عمه چهارده ساله ام در پارک
می خندیدیم و قدم می زدیم و پدر و مادرها به دنبالمان یا چند قدم جلوتر.
ناگهان مردی عاقله و ریشو بلندقامت و به ظاهر خوشرو پیش آمد و با پدرم دست داد و روبوسی کرد و او را از ما دور کرد.تنها چیزی که ما از دور شنیدیم این بود که بابا گفت:بچه هستند.
وقتی پدرم برگشت خندید:
برای رعایت نکردن شئونات اسلامی شما تذکر داد و گفت تا وقتی در برازجان هستید مراقب رفتارتان باشید اینجا را مثل شهرهای بزرگ فاسد نکنید.
یک بار هم شانزده ساله بودم کنار دریا با مانتو و روسری ولی پاچه شلوارم را تا بالای زانو بالا کشیده بودم و با برادرم و پسر یکی دوساله اش آب بازی می کردیم.
چند نفر دوان دوان به سمت ما دویدند.با تعجب خیال کردیم کسی پشت سرمان غرق شده است و نگاهمان را به دریا برگرداندیدم.ولی قضیه پاچه های من بود.
نمی دانید آن روز چه دردسری داشتیم و چه تلخ تفریحمان تمام شد.
باورتان نمی شود که پدرم تا آخر عمرش می گفت:
محض رضای خدا اگر می خواهید برویم تفریح همه شئونات را رعایت کنید چون اعصاب سر و کله زدن ندارم.
تازه فهمیده ام که من چرا هفت هشت سال آخر عمر پدرم و بودنم در ایران دیگر هیچ تفریحی نمی رفتم
و اگر می رفتم یک جا می نشستم و تکان نمی خوردم؟
حالا در دنیای آزاد و کنار همسرم آسوده ام اما کابوس گذشته حداقل هفته ای یک بار همراهم است.
و تا زمانیکه مردم سرزمینم آرام نگیرند آرامش نخواهم داشت.