چقدر منصف و لایق هستیم که توقع داریم بازیگرهایمان هم احمد زیدابادی و آیت الله بروجردی بشوند؟

این روزها هم در سفرم و هم دور از خبرها و هم اینترنت دردسترسم نبوده
و هم دل از آنچه که می بایست می بریدم بریده ام.حداقل اینکه در تمرین آن موفق بوده ام.
چسبیدن به خبرها و مردمی که به گفته دلم به من مربوط هستند و به گفته ی خیلیها به من مربوط نیست!
یکی دوبار برای رفع خواسته ی دل به اینترنت سر زده ام و مثل همیشه خبرهای دردناکی مانند بستری شدن نرگس محمدی بعد از آزادی و حکم اعدام محمدرضا حدادی و امثالهم که کم نیستند تنم را لرزانده و چند موضوع به شدت برق مرا گرفته است.
یکی این:
برادر اعظم ویسه روزنامه نگار زندانی می گوید با رسانه های بیگانه؟؟!!! مصاحبه نکردیم چون این موضوع به خانواده ایران مربوط است؟؟
و دیگری:
هنرمند نماهای قاتل؟
سیل عکس ها و مطالب و کامنت ها بر علیه مردمانی که هم سن و سالی ازشان در خاک صحنه گذشته و هم روزگاری شادمان کرده اند و هم جزئی از ما هستند.انگار هیچ کدام از اینها نبوده اند.
انگار ما در آن مملکت زندگی نکرده ایم.
انگار انتظار داریم  حتا اینهااز صحنه ی سینما و تلویزیون به خاطر فشارها کنار بروند تا یک عده دلقک و پاچه خوار صفحه تلویزیونهایمان را پر کند.
انگار ما هنوز درک نداریم بین سیروس مقدم و تسبیحش با فاطمه گودرزی و چادر گرفتنش فرق بگذاریم.
انگار سخت است بفهمیم دیدار آنها مصداق جمله معروف آقای کروبی است:
من معتقدم احمدی ژآد رییس جمهور است!!
یادتان هست؟او رییس جمهور است و سکان به دستش و اقتصاد و سیاست مملکت به دلش چه ما بخواهیم و چه نخواهیم.
دوست روزنامه نگار عزیزی  هم دارم از رادیو فردا در صفحه فیسبوکش نوشته: خاک بر سر هنرمندانی!! که....)
این لحن یک روزنامه نگار نیست.
این انصاف برازنده ی یک خلق نیست.
این زود احساساتی شدنها نشانه ی عدالت نیست.
دوستان روزنامه نگار من هم اگر چه با خامنه ای دیدار نداشته اند اما
از نظر بسیاری از ما برای آن سیستم قلم زده اند و قاتلی را مقام عظمای ولایت نامیده اند
ولی می دانیم که در دلشان به او ناسزا گفته اند و آه کشیده اند از اینکه چرا مجبور هستند در سیستمی کار کنند که این جمله برایشان اختیاری نیست.
برایمان مسیح علی نژاد می شوند و مجتبا واحدی و خیلیهای دیگر و دوستشان داریم و خاک بر سرشان
 نمی فرستیم.
از این دوست روزنامه نگارم می پرسم چند بار وقتی ایران بودی احمدزیدآبادی شدی و مقام عظمای ولایت را رهبر جمهوری اسلامی نامیدی؟
چند بار در این یک سال جویای حال احمد زیدابادی شده ای و به یادش مطلب نوشته ای؟
این کار را نکرده ای چون خلق نا لایقی پشت سرمان داریم و این بازیگرها خوب فهمیده اند.
چقدر لایق هستیم که بازیگرانمان هم احمد زیدابادی و آیت الله بروجردی بشوند و رودر روی مقام عظما بایستند؟
اگر دوستان خبرنگار و روزنامه نگار من هم دعوت می شدند و می ترسیدند که اگر نروند کارشان را از دست می دهند می رفتند و فردای آن روز هم خبرنگار فارس ازشان می پرسید چطور بود؟ می گفتند: بد بود؟ به اجبار رفتیم؟
شاید اگر دعوت نشده اید برای این است که در حد بزرگان سینما برای مردم عزیز نبوده اید و سیستم
 خوب می داند که روی چه کسانی انگشت بگذارد.
شاید هم دعوت شده اید و نرفته اید و آواره شده اید این به کجای مردم برخورده است؟
چه کسی اهمیت داده که روزنامه نگاران رفته اند؟
شما فقط برای آسودگی وجدانتان فرار کرده اید تا برای فاتل قلم نزنید.
چرا توقع داریم بازیگرمان هم باید گوشه گیر بشود و فرار کند؟
چرا فکر می کنیم بهاره افشار در حد جعفر پناهی است و اگر زندان برود جهانی برایش بر می خیزد؟
به کلمات و جملات پروانه معصومی و دو سه نفر سخنران کلید نکنید.جمع بستن و بیهوده جار و جنجال کردن یک نشان بیشتر ندارد آنهم نا آگاه بودن است.نااگاهی از هرچه که مربوط به خودمان است.
خط کشی کردن و مرز تعیین کردن.باید و نباید.
چقدر از بهروز جاوید تهرانی حمایت کرده ایم که توقع داریم شاهرخ استخری و سعید آقاخانی هم او بشود؟
ما همانهایی هستیم که به لینکهای مربوط به بهروز جاوید تهرانی و آیت الله بروجردی ۱۰ رای می دهیم و به لینکهای مارادونای حشیشی ۱۰۰ رای.
اگر صحنه تلویزیون و سینما از حضور همین تعداد اندک خالی شود باید بنشینیم دلقکی مثل احمد نجفی تاریخ رضاخان را ۱۸۰ درجه تغییر دهد.
یا بی هنری مثل شریفی نیا لمپنیزم و چند زنه بودن را به مغز آیندگانمان فرو کند.
من از آنهایی که تکلیفشان روشن است حرف نمی زنم.
از آنهایی می گویم که تا به حال خطایی از آنها ندیده ایم و از دماغ عمل کرده و حجاب اجباری شخصیشان می توان فهمید راهشان به کجاست.
انگار یادمان رفته ما همان مردمی هستیم که سکولاریم اما آیت الله بروجردی را فراموش کرده ایم.
اما برای آقای نوریزاد عزیز سینه چاک می دهیم.همان کسی که چهل سرباز را ساخت و شاید ناخواسته به ایرانی بودنمان توهین کرد و به فردوسی و شاهنامه خیانت.
ما همان آدمهایی هستیم که منصف نیستیم.به خودمان نیاییم دیکتاتوری درونمان هر چند سال یک مقام عظما می زاید و ایرانمان از این ویران تر خواهد شد.
سوال من ساده است:
ما مردم عادی چقدر بها داده یم و منصف بوده ایم و قدر خوبان را دانسته ایم که حالا از به قول خیلیها از چهار تا بازیگر نما توقع داریم که کارشان به قول همان خیلیها نان به نرخ روز خوردن است؟