جایزه صلح نوبل هم گویی خودی ناخودی شده است.

این روزها حرف از نوبل است و از سال پیش تا کنون که صلح نوبل را به خاطر وعده وعیدهای آقای اوباما به او دادند من نا امید شدم اگر چه مشتاق بودم ده سال هشت سال پنج سال دیگر آن را می گرفت تا برایش کف هم بزنیم.
کاش ما قدرتی داشتیم که انسانهای به حق انساندوست و صلح طلب را که در کشورمان کم نیستند معرفی کنیم.
کسانی که شاید یک سوم خانم شیرین عبادی برای صلح و آرامش بشری عمر گذاشته اند اما برای همیشه خوشبختی را از دست داده اند.
زیدابادی و بهروز جاوید تهرانی و اسانلو و طبرزدی و باقی و کیوان صمیمی و برادران علایی و شیوا نظراهاری که مطمئنم روزی آن را خواهد گرفت و و و چه بسیار که در این مطلب جا نمی گیرند.

کسانی که در راه صلح خدمات عملی دراز مدت نداشته اند اما هدفشان صلح است.

همه آنهایی که در دنیا فراوان هستند و ما نمی شناسیم.

 پس از آشنای دیارمان می گوییم.

آیت الله بروجردی یکی از کاندیدهای من است.

مرد دانا و توانا و با شرفی که در دهه چهل زندگی اش عطای چاکری و دست بوسی و خوش زیستن و ثروت را به لقایش می بخشد و رو در روی حکومتی می ایستد که دنیا نمی داند با او چه کند.

مردی که تقاضای جدایی دین از سیاست می کند برای آرامش بشریت و حالا پیرمرد نابینای خسته و گمنام در شهر و دیاری است که گویی هرگز نبوده است.

اگر چه این جایزه ظاهرن با فکر و منطق و قانون و نه احساسات به نامزدها تعلق می گیرد اما از سال گذشته گویی احساسات و سیاستهای ناشناخته پشت پرده فراوان بود و به من اجازه داد این مطلب را با احساسم بنویسم.

این جایزه بهشت برین نیست! هیچ خوشبختی حیرت انگیزی در پی نخواهد داشت فقط حرکتی است برای این که کمتر شناخته شده ها را به دنیا معرفی کنند.آقای اوباما را هنوز نیامده چه به صلح نوبل؟

آنکه گذشت امیدوارم امسال هر که هست لایق باشد و سال بعد همه زنان و مردان آزاده  از ایران ما در حالیکه آزاد هستند.