اشک من هویدا شد برای بانو مرضیه

حیف حیفه همه هنری که از خودمان دریغ کردیم
حیف از آن چه که داشتیم و قدر ندانستیم.حیفه همه رفتگان و جوانمردی ها که نه تنها تکنولوژی جایگزینش نشد که به قرن ها قبل بازگشتیم.
چه شد که بی مرضیه و پوران شدیم؟چه شد که بی الاهه و دلکش شدیم؟چه شد که فیلمهای آبگوشتی پر از جوانمردی مان را دادیم و به فیلمهای بی آب و بی گوشت و بی مزه اما شور از ولایت دلخوش شدیم؟
راستی چه شد که مرضیه به سازمان رجوی رو کرد؟چه شد که میلیونها دوستدارش را به عده قلیلی فروخت؟
هنرمند یک مملکت را چه به جناح گیری؟ همیشه دلخور بودم و از معدود هنرمندانی بود که با وجود دلخوری صداش را روزانه به گوش جان می سپردم تا یادم نرود ایرانی ام.
راستی مرضیه از مردمش دلگیر بود؟رجوی ها را بهتر از همه کسانی می دانست که در وطن عاشقش هستند؟مجبور بود؟چه  سبب شد او قید کنسرتهای آن چنانی در لوس انجلس را بزند؟
تنها جوابم میهن دوستی اش است اما ایکاش راه بهتری می پیمود.
رجوی ها خوب یا بد بحث این کلام کوتاه نیستند می خواهم بگویم دردسرها و چریکی و گروهکی زیستن آنها برای بانوی هنرمندی چون مرضیه شایسته نبود.حیفه آنهمه زیبایی و شور و ذوق که در مرداب سیاست پوسید.
وطن به من آموخت دشمن بی عدالتی های رژيم ستمکار کنونی باشم اما کدام گروه و جناح و عقیده می تواند مرا در خود جای دهد بی آنکه برای هدفی مشترک و بزرگ و ملی از من بردگی نکشد؟
روح خسته اش قرین مهر پروردگار