برای صدای ملیح نسرین ستوده که می رود گوش جهان را کر کند

روزی که دادگاه شیرین عبادی و شریعتنداری را دیدیم و نسرین ستوده بی دادگاه را با اعتراض ترک کرد با خودم گفتم ای داد کی بشود که برای تو هم کمپین راه بیاندازیم و بلاگ نویسی کنیم و تو خبرها دنبال شکنجه شدنت اشک بریزیم.
مقصودم این نیست که من وزیر پیش گویی ام نه..مقصودم به شجاعت توست که اگرچه می دانی با چه خونخواران بی خدایی طرف هستی باز هم آه مظلوم را می شنیدی و به کارت می بالیدی.
این روزها خبر از شنیده شدن صدای توست که شکنجه می شوی.ما شکنجه نشده با یاداوری شکنجه همسر سعید امامی آب می شویم و از خدا طلب صبر می کنیم برای تو
و در این میان از خودمان خجالت می کشیم که ای داد چرا نشسته ایم؟ چرا بی خبریم؟چرا نمی دانیم؟
چرا نمی توانیم؟
آن وقت یکی که یک نفر بیشتر نیست و هیچ از دستش نمی آید قلم بر می دارد و خط خطی می کند و به خودش نهیب که چه می نویسی؟چه تغییری در شب و روزهای او پدید آمد؟
خودت را گول نزن تو مهمانی ات را می دهی و خریدت را می کنی و خنده هایت و غمهای کوچک روزمره ات را داری!
و او هر لحظه به یاد کودکان خردسالش.به یاد موکلین مظلومش شمع و پروانه وجود خودش می شود و می سوزد و آب می شود.
امید همانطور که بشریت را همه جا پیش برده از ناکجااباد به وجودم می ریزد که صدای ملیح نسرین ستوده شنیده شده پس تنها نیست.جهان می شنود و تو حتا شکنجه شدنت می شود خدمت به خلق.
بگذار جهانیان اگر وجدان بیداری دارند بیش از این بدانند و کر بشوند.
یکی هست که من گره روسری اش را خیلی دوست دارم.
یکی هست که بلند کردن صدای نازکش را در برابر شریعتنداری خیلی دوست دارم.
یکی هست که صورت به ظاهر آرام اما غمدارش را خیلی دوست دارم.
یکی هست که این روزها برای کودکان خردسالش خون خونم را می خورد.
یکی هست که هیچ نمی توانم برایش بکنم چون صدای ملیح خودش می بایست گوش جهان را کر کند.