امان از جوان این دوره زمانه همه جای دنیا

من که تا یادم هست مجبور بودم آدم بزرگ باشم چهارده ساله که بودم در جمع چهارده پانزده ساله ها احساس خوبی نداشتم در عوض دنبال جمع پیرمردها و پیرزنها می گشتم که میانشان بنشینم و گاهی حرف بزنم و گاهی بشنوم.
این روال تا همین امروز ادامه داشته و اخیرن دوست عزیز جامعه شناسی به زبان آمد که پریسا تو وقتی بچه بودی دختر اگر خانم باشد این دختر اگر خانم باشد آن را زیاد شنیده ای؟راستش را بخواهید خانواده ما اگرچه بچه دوست بودند اما نظم نظامی حاکم بر خانه ایجاب می کرد همه در همان کودکی مرد و زن عاقل باشند و به قول مرحوم بابا
 ( بچه بازی) در نیاورند.حقیقتش را بگویم حالا برای طفلکی مرد خانه ام گاهی کودک می شوم و او با مهر پذیرفته خدا را شکر.اینهمه گفتم که به این جا برسم در تراموا نشسته بودم و عده ای دختر و پسر جوان دانشجو بیش از بیست سال و کمتر از بیست و شش هفت سال (با حدس به یقین من)می خندیدند و می شنیدند و صدا می دادند و از درس می گفتند.من هم همیشه در حسرت روزهای آن سنی که در فلاکت اسلامیزه شدن و سرکوبهای بیرونی و درونی گذراندیم به آنها نگاه می کنم و با تبسم دل به حال خودمان می سوزانم و به آنها آفرین می گویم.
فاصله ایستگاه تا چراغ راهنما پنج شش ثانیه بود.ترام حرکت کرد اما باز متوقف شد درحالیکه چراغ سبز بود.همه بیرون را نگاه کردیم که شاید بر خلاف قانون و معمول و عرف راننده متوقف شده برای مسافری که می دویده.
با کمال تعجب دیدیم راننده (که اگر کت و شلوار به تن داشت به  همه رییس جمهورهای خوش پوش دنیا می ارزید و کمالات و متانت و جذبه از سر و رویش می بارید) روی زمین خم شد کلاه پشمی را برداشت و دوید به دنبال دو دختر جوان.کلاه را داد و برگشت و منتظر شد چراغ دوباره سبز شود.عکس العمل دختری که کلاهش افتاده بود اول از همه توجه مرا جلب کرد.با صورتی متعجب اما پر از تمسخر زیر خنده زد و با دوستش از خط عابر رد شدند از نظر من دور.
جوانهای دانشجوی نزدیک هم که دیگر نگویید و نپرسید.سیل خنده و متلک بود که به راننده (خطاکار)سرازیر کردند.
از نوع دویدنش تا چگونه برگشتن و سر جا نشستنش.از خم شدن و کلاه برداشتنش تا حالات صورتش و هرچه که تصور کنید شد سبب مضحکه و خنده و من که البته در ایران کم ندیده بودم از این شیرین کاریهای جوانها تا خانه کم داشتم گریه کنم.هرچند همیشه سریع می پذیرم و برای همه چیز فلسفه و منطق خودم را میاورم و به خطاکار حتا حق می دهم اما در خم یک کوچه ماندم از برخوردهای این سن.آنچه که مادر ما اسمش را می گذاشت بی ادبی و همسرم می گوید جوانی کردن و شما شاید بگویید تقاضای سن و یکی بگوید هیچ برای من سه چهار روز بازی ذهن ساخت که چه چیزی باعث می شود آدم در آن مقطع سنی از این رفتارها لذت ببرد؟اصلن مضحکه کردن انسانیت برای آینده آدمها خطرناک نیست؟این آدمها تغییر می کنند یا فرزندانشان هم اینگونه می شوند و همینطور جامعه پیش می رود به سوی لودگی و سکس و خنده از هیچ و اسمش می شود زیستن؟!