درياب كنون كه نعمتت هست به دست كين دولت و ملك مى رود دست به دست

فقيرى وارسته گوشه اى نشسته بود. پادشاهى از كنار او گذشت.فقير بر اساس اينكه آسايش زندگى را در قناعت ديده بود، در برابر شاه برنخاست و به او اعتنا نكرد.پادشاه به خاطر غرور و شوكت سلطنت از فقير رنجيده خاطر شد و گفت:اين گروه خرقه پوشان لباس پروصله پوش همچون جانوران بى معرفتند كه از آدميت بى بهره مى باشند.
 وزير نزديك فقير آمد و گفت : اى جوانمرد سلطان از كنار تو گذر كرد، چرا به او احترام نكردى و شرط ادب را در برابرش بجا نياوردى ؟
فقير گفت : به شاه بگو از كسى توقع خدمت و احترام داشته باش ‍ كه از تو توقع نعمت دارد. وانگهى شاهان براى نگهبانى ملت هستند، ولى ملت براى اطاعت از شاهان نيستند.
پادشه پاسبان درويش است   گرچه رامش به فر دولت اوست    گوسپند از براى چوپان نيست بلکه چوپان براى خدمت اوست 
.............
سخن فقير مورد پسند شاه قرار گرفت.گفت : حاجتى از من بخواه تا برآورده كنم .فقير پاسخ داد: حاجتم اين است كه بار ديگر مرا زحمت ندهى . شاه گفت : مرا نصيحت كن .فقير گفت :
درياب كنون كه نعمتت هست به دست    كين دولت و ملك مى رود دست به دست  


{ حکایتی از سعدی}