.....و بالاخره (کابوس من ایران)

دو صفحه آخر کتاب می خوانید:

همین چند کلمه....

رمان پریسا صفرپور را به هنگام ویرایش دو سه باری  خواندم  و همه سعی‌ من این بود که لحن و نثرش حفظ شود.

فقط نوازش اش کنم و رمان با همان طپش‌های بیانی وهمان تکیه کلامها و همان نگاه زنانه برقرار بماند.

کابوس من ایران از آن رمانهایی است که از دل جامعه جوشیده ,رنگ گرفته و تمامی رنگ و صدای دو نسل ,چند قشر را در هم گره زده است.

رمانی که می‌بایست در ایران منتشر می شد تا مردم تیپ های همزاد را ببینند و بشناسند و در نجواهاشان شریک شوند.

آنچه دولت مردان دیکتاتور نمی‌‌فهمند همین است که فضا را سیاه و تار می کنندو آنگاه  شاعران و نویسندگان را در تنگنا قرار می‌‌دهند که دل انگیز و با نشاط ببینید.

سیاست گزاران فرهنگی‌ جمهوری اسلامی در تمام سی‌ سال گذشته حتا رفتار دیکتاتور‌ها را پیش نگرفتند که مردم را به حال خود بگذارند.

همواره اهل قلم را زیر فشار گذاشتند که از آنها تأیدیه بگیرند.در غیر این صورت جایی‌ برای ماندنشان در نظر نگرفتند.این چنین شد که بخش بزرگی‌ از نویسندگان ما ترک وطن کردند.

اما این پرسش پیش می آید که نویسنده مگر چی‌ مینویسد؟

خوب هرچه می بیند و می شنود ضبط می‌کند،هر چه بر سر خودش و مردمش می آید مثل هوا به سینه اش میکشد و در تنهاترین لحظه‌های زیستن گوشه یی از شب و روز بساط دیده‌ها و شنیده‌ها و شادی‌ها و غمهایش را می نویسد,

زنده می‌کند و به همین خاطر است که این مردم مغلوب تاریخ روزگارمان را می نویسند.

سپاه شکست خورده نه ,بلکه مردم ذلت دیده و درد کشیده , همان ها که هیچ قدرت دفأعی از خود ندارند با تمام شور و شوق و اشک شادیشان برگ‌های تاریخ را سبز میکنند.

آنهم در عصر اینترنت که حالا همه خود اهل قلم شده اند و همه خبرنگارانی بالقوه و بالفعل پس از آنکه شهرزادی هم درون خود نهفته دارد و توان قصه گویی ,طبعا خوانندگان بیشتری را به کار خود فرا می خواند.

پریسا صفرپوراگر با همین قدرت و صداقت به نوشتن ادامه دهد صدای جوان و تازه نویسنده گان امروز ماست که نوع رمان پر کشش را ارتقا می بخشد, آنهم با نثر ساده و روان و برخاسته از بطن و متن جامعه.

حالا دیگر بعد از آنهمه رمان و داستان متوسط و آبکی‌ که در ناکجا آبادها و شهرهای گمشده  نتوانست با خواننده الفت بگیرد, رمان کابوس من ایران جای تازه یی باز می‌کند

که نویسندگان دیگر هم به تبع آن و با نگاه به دیوار موجود عمارت خود را بر پا کنند. چون خط افقی خطی‌ است که به موازات افق باشد و خط عمودی آن است که بر خط افقی عمود شده و زاویه ی قأئمه بسازد.

هر اثر ادبی‌ نمونه یی است که دیگران با نگاه به آن عصر خود را می ارایند.

گرچه این رمان با سلیقه ی نوشتاری من فرق درد اما در نوع رمان پر کشش یک اثر به یاد ماندنی و موفق است.

و اگر نوشته نمی‌شد صدای بسیاری از آدمهای دو نسل در هیاهوی سیاست از بین میرفت.

آدمهایی که فقط  می‌خواستند ساده و خوشبت زندگی‌ کنند.

عباس معروفی