برای مردم سرزمینی که معلمهاش سربه داران هستند و سرو روی قاتلهاش گلباران نگرانم.

برای مردم دیارم که احمدی نژاد گفت ظرفیتشان بالاست نگرانم.
نگران آدمهایی که برای لقمه نانی و قطره شرابی و تار مویی و اندیشه ناگفته ای و کوته کلامی جان می بازند 
اما همتشان بلند نیست.
برای ملتی نگرانم که پیشینیانش ۲۰۰سال سکوت کردند و فارسی سخن نگفتند.
همان هایی که پذیرای هر رنجی هستند و توانسته اند قتل عام و هجوم اسلام را فراموش کنند.
نگرانم برای خلقی که رو به پیشرفت بود و برای دین انقلاب کرد
ولی امروز گرسنه و رو به پس رفت ساکت مانده است.
مردمی که با وعده نفت بر سفره شان امیدوار شدند
گویی امروز از کمبود نان و آب و برق و بنزین نا امید نیستند.
نگرانم برای آدمهایی که در طول تاریخ سرطان عادت کردن را به سادگی یک عطسه به جان کشیده اند.
مردم دیار من به حقوقشان آگاه نیستند.گویی حق و باطل را تشخیص نمی دهند و نمی خواهند بدانند.
برای همه خودمان که با خبر نیستیم گویی دستور می گیریم چه بپوشیم و چه بپرستیم و چه بخوانیم و چه بگوییم.
خدایا نا امیدم کن.از این برداشت نا امیدم کن.
بگذار خرداد و تیر و شهریور و هر روز امسال مردم دیارم تغییر کنند و من از گفته خود پشیمان شوم.