اگر فقط کمی غیرت داشتیم به جای توقع بسیار( برای هنرمندان ایران)

وقتی اوایل انقلاب خیلی از بازیگرها و کارگردانها ممنوع الکار شدند خیلی ها خودشان را به نشنیدن زدند و برای مثال آقای مخملباف جوان بود و مشغول ساخت بایکوت و نمی دانست وقتی حرف نزند و شور انقلابی اش با کار و هنر و زندگی یکی بشود روزی خودش نیز یک ممنوع الکار و جدا افتاده از وطن خواهد بود و همراه مردم یک معترض به همه چیز.
امروز همه ی ارزشمندان سینمای جهان به حکم غیر انسانی جعفر پناهی معترض هستند.بیانیه می دهند و دلجویی می کنند و جشنواره های مسخره ی ایران را تحریم می کنند اما همه خوب ها و بدهای هنر ایران در سکوت و بی خبری و شاید غمزده و عصبانی نمی دانند نوبت خودشان هم نزدیک است.
ما از اینکه حکومت بیرحم است با خبریم.کوچک و بزرگ و پیر و جوان هم به نحوی زیر شلاق بی خردی و بی رحمی شان بوده ایم.به شخصه از هنرمندان بعد از دیدار با خامنه ای حمایت کردم و معتقدم هیچکس جای آنها نیست که بفهمد در دل چه می کشند اما نوشتن یک نامه ی جمعی با هزار امضا در اعتراض به حکم جعفر پناهی ولو اینکه حق با حکومت باشد(( که می دانیم نیست)) چه چیزی از آنها کم می کند؟
هرچه که به تاریخ و گذشته مان بر می گردم می بینم هیچ چیز ما را بیچاره نکرده جز زبان دراز و پر توقع در کنار بی غیرتی مان.