آقای مقام عظما مجید توکلی یک نفر است.شما با یک ملت طرف هستید.

امروز آه و ناله های مادر مجید توکلی را که شنیدم خندیدم !! اگرچه دلم خون است.
خیلی وقت است با شنیدن خبرهایی که عظما را خوار و خفیف نشان می دهد خنده ام می گیرد.
راستش را بخواهید داستان داستان همان کارم از گریه گذشته است.
داستان آدمهایی که به سیم آخر زده اند.
کار و سیم خودمان را نمی گویم.
مقام عظما فرزاد کمانگر را به بند کشید ولی نمی دانست امیدرضا میرصیافی به جای او سبز می شود.
امیدرضا را کشت اما نمی دانست مجید توکلی جای او سبز شده است.
مجید را در بند کرده و نمی داند با چهل میلیون جوانی که هم پای نظام روییده اند و سبز هستند طرف است.
روزی که مقام عظما دستور به قتل داد و صریح اعلام کرد هرکه از فردا در خیابان باشد جانش دست خودش است و فردای آنروز جهان برای ندا آقا سلطان گریست فهمیدم کار مقام عظما تمام است و اشکبار خندیدم.
فهمیدم که کارش از لاپوشانی و ادای رهبر دینی درآوردن گذشته است.به ریش ملکوتی اش!!خندیدم.
فهمیدم کارش بیخ پیدا کرده و نقاب را برداشته و خود را به همه نشان می دهد.به کراهت پشت نقابش خندیدم.
فهمیدم غمگین است که چرا عمر نوح ندارد تا بتواند همه ما چهل میلیون آدمی که او را باور نداریم
یکی یکی .....دوتا دوتا.....۴۰ تا ۴۰ تا و شاید ۲۰۰۰ تا به ۲۰۰۰ تا در بند کند یا به دار بیاویزد.
خندیدم و فهمیدم که مقام عظما ترسیده است.