برای مردمی که هم شاهدان بی عرضه قتل هستند و هم مشتاق جان سپردن قاتل

خیلی از ما از اینکه رهبر دینی مان خامنه ای است می نالیم.از اینکه رهبر سیاسی و آبروی جهانی مان احمدی نژاد است غمگین شده ایم.از اینکه هنرمندمان مهران مدیری است(( درست یا غلط)) ناراضی هستیم.از اینکه شهرام همایون امید سیاسی بودنمان است (( به حق یا نه )) سر به تاسف تکان می دهیم و از اینکه آبروی ورزشمان دایی و رضازاده هستند (( به جا یا نا به جا )) سر به زیر هستیم.
اما یادمان نرود ما همان هایی هستیم که تازه اگر منصف باشیم به خمینی و کشتارهایش درحالیکه برای ما و مملکت هیچ پیشرفت و ادای وظیفه و دین نکرد می گوییم ظالم و به پهلوی با حماقتها و اشتباهاتش با چشم پوشی از اینکه حداقل وظیفه نان رسانی به مردمش را انجام داد هم می گوییم ظالم.
ما تفاوت اینها را نمی دانیم.
ما همان هایی هستیم که اپوزوسیون خارج نشین اش هنرمند را مزدور حکومتی می داند و هنرمند در طنزش بی آنکه پاسخی برای شخص اپوزوسیون داشته باشد مادر او را تن فروش می خواند.
ما تفاوت اینها را نمی دانیم.از هیچ چیز مطمئن نیستیم.ما همیشه بی خبریم.ما تعیین کننده نیستیم.
ما یک مشت برده تعیین شده ایم برای حکمرانی بی رحمهایی که عاقل تر از ما هستند.
من هم ایرانی ام؟هم وطن همان هایی که در میدان کاج قاتل شدن جوانی را به نظاره ایستادند و برای به دار آویخته شدنش با لحظه شماری صبح سرمای دی ماه در تاریکی هوا ساعت کوک کردند و بیدار شدند تا تکان خوردن او را بر دار ببینند.