دیکتاتوری نمی ماند و هرچه که خرابش نکند گرسنگی مردم نابودش می کند

امروز یک دوست دنیا دیده ی چکی از من پرسید: آیا از انقلاب تونس با خبرم؟ آیا امیدی هست که مردم ایران هم اینطور در عرض چند روز تغییر ایجاد کنند؟
راستش رو بخواهید نمی دونستم چطوری توضیح بدم که ما و اوضاع و حکومت خیلی با همه جای دنیا فرق داره.
نمی دونستم چطوری بگم ما فقط یک ارتش نداریم که به مردمی بودنش دلخوش باشیم.
نمی دونستم چطوری توضیح بدم تعداد زیادی از هم وطن ها و بعضی از  مزدورهای خارجی استخدام شدند برای آدمکشی.
نمی دونستم چطوری روشنش کنم از مذهبی بودن مردم که آخوندها دقیق دست گذاشتند روی اون.
نمی دونستم چطوری بگم ما هم کردیم ولی خونخواری رژیم آخوندی بی حد و اندازه است و رحم نداره.
نمی دونستم چطوری متوجه اش کنم که ما فقط با گلوله طرف نیستیم و جاهایی داریم که با شیشه نوشابه به پیر و جوون و زن و مردمون تجاوز می کنند و وقتی یک وکیل خوشنام می ره زندان شوهرش به دلیل نگران بودن هم باید بره دنبالش و مجرم شناخته بشه.
خلاصه که نمی دونستم چی بگم ولی خودش گفت:
البته می دونم حکومتی که دست روی مذهب و نیروهای مسلح بگذاره دیگه رفتنش خیلی سخت می شه ولی از من که دوران کمونیستی اینجا رو تجربه کردم بشنو و باور کن که دیکتاتوری نمی مونه و هرچی که خرابش نکنه گرسنگی مردم نابودش می کنه