آوخ که شاخ زندگانی کشته ما را

راستی چرا نمی توانم از غصه هایم بنویسم؟ حتا وقتی تنم از شاخ زدن های کرگدنی که اسمش زندگی است لهیده باشد؟
صورتم از شلاق دم تکان دادن های زندگی گاهی کبود است اما چرا دهانم قفل می شود وقتی به روزگار خودم می رسم؟
نا امید ؟؟ نه...... هرگز