بزرگترین خطای ملتهایی که تحت ستم هستند باور داشتن دیکتاتور است.مقام عظما باید از ما بترسد.

مقام عظما بداند سالگرد کودتا را زهر مارش می کنیم (حداقل)!!
اگر نشان ندهیم که هستیم و اگر حافظه تاریخی مان به همین زودی آلزایمری شده باشد
 یعنی باید بنشینیم در تاریخ بنویسند(( ایران را خدا آزاد کرد ))
هیچکس نباید به این باور باشد که با جنبشی این چنین مسالمت آمیز می توان یک شبه حکومت را ساقط کرد.
اما حضور داشتن و آسایش را از حکومت گرفتن ؛ یعنی بر حقوق خود پایبند بودن.
اگر به این باور برسند که هر ظلمی را همانطور که در تاریخ پذیرفته ایم باز هم می پذیریم بیش از اینها باید انتظار فقر و فحشا و قتل و ناامنی را بکشیم.
ساقط شدن حکومتها آسان نیست ولی تاریخ نشان داده که حضور مردم می تواند دیکتاتور (رومانی) را در عرض یک ساعت سرنگون کند.
خیلی ها به این باورند که (این بیرون آمدنها و رفتنها آخرش که چه؟چندتا بمیرند و دستگیر شوند؟
قرار بود دنیا بفهمد هستیم و با حکومت نیستیم؟ فهمیدند دیگر.کافی نیست؟)
و جواب من این است :ما هنوز همه مردم ایران نشده ایم.این آمدنها و رفتنها مردم را منسجم تر می کند.
اگر چه ۹۰ ٪ ایرانیها مخالف هستند اما هنوز کنار ما نیستند.
با هر حضور میلیونی هزاران نفر دیگر هم آگاه می شوند.
جرات حضور پیدا می کنند و باور می کنند که تنها نیستند.
حداقل کاری که می کنیم لرزه انداختن به وجود بی وجود دیکتاتوری است.