۳۰ خرداد یک ساله شد.روزی که مقام عظما بر دیکتاتوری خویش مهر تایید زد.

اولین نماز جمعه ای بود که همه ما را میخکوب کرد.
یادتان هست؟ هرجا و هرجور که بودیم به خصوص خارج نشینها
کانال عوض کردیم و پیچ رادیوها را تاباندیم و سایت ها را زیر و بالا کردیم
تا به حرفهای مردی گوش بدهیم که می دانستیم چه کاره است و بیست سال با ما چه کرده.
ذره ای امید داشتیم انگار.
نمی دانم از نا توانی و درد بود یا از ساده دلی که خیال کردیم می آید از مردم حمایت می کند.
یادتان هست؟ نیازی به حافظه نیست هر روز این یک سال فیلمها را مرور کرده ایم.
جمله هایی که حیرت دنیا را بر انگیخت.
کدام رهبر دینی و روحانی و خداشناس و دین دار مردم را تهدید به قتل می کند؟
در نماز آن روز مقام عظما هیچ نشانی از خدا دیده نشد.
شاید وقتی به نماز ایستاده بسم الله الرحمان رحیم را به بسم خودم قاسم الجبارین تبدیل کرده است.
(اگر به خیابان بیایید خونتان پای خودتان است.
به خانه هایتان بروید تمام شد.
نظر من به احمدی نژاد نزدیک تر است.)


قتل عام و خونریزی برای چند روز بیشتر؟
به چه امیدی زنده هستند؟
نه فقط مقام عظما را نمی گویم.همه آنهایی که به مرگ باور ندارند؟!!