خارج نشینها از یک کره دیگر با سفینه طلایی خارج نشین نشده اند.

(( شما درخارج از کشور و به دور از هرگونه تهدید و فشار روانی داری زندگی خوبی رو سپری میکنی و از درد و فشارهای ما در داخلاونطور که باید خبر نداری
آیا شما تا حالا وحشت حمله نیروهای گارد و موتور سوارها رو تجربه کردی وقتی که حتی نیروهای انتظامی و پلیس هم فرار میکنن از دستشون؟
تا حالا درد باتوم و تسمه و چوب دستی رو کشیدی؟
تا حالا چشات با گازاشک‌آور و گاز فلفل سوخته؟
تا حالا دیدی که جلو چشات یه موتور سوار به یه پیر زنی که از ترس افاتده زمین حمله کنه و با موتور بره روش؟
تا حالا صدای جیغ زنی رو شنیدی که دارن بزور میبرنش تو ون پلیس و اینقدر زدنش که صورتش خون خالیه و تو هم از شرم که نمیتونی کاری براش بکنی اشک تو چشات جمع بشه و بخودت و این زندگی فحش بدی؟
نه میدونیم که هیچ کدوم رو تجربه نکردی ولی ما تو ایران تجربه کردیم و مطمئن باش خودمون میدونیم که چکاری بهتره و چطوری باید مبارزه کنیم
مبارزه من هم تو خیابونه و هم تو این دنیای مجازی و خودتم خوب میدونی که تا همین امروز عقب نشستم ولی بهتره شماهایی که تو خارج هستین فقط زحمت مبارزه مجازی رو بدوش بکشین و از دادن راهکار برای ما مردم داخل کشور دست بردارین که این راهکاریهای شما نه تنها باعث پیروزی ما نمیشه بلکیه باعث تفرقه و دو دستگی در بین ما و سرخردگی بشتر ما هم میشه
ببخشیداینقدر صریح حرف زدم خواهر خوبم
saeed bayanie))
من با هویت اصلی حرف می زنم.اسم و نام و آدرس من برای مامورهای از خدا بی خبری
 که از هیچ خدا و حق و بنده ای نمی هراسند مشخص است.وبلاگ نویسان انگشت شماری این کار را می کنند.
وقتی شما از نوشتن و گفتن زیاد و حرف حق زدن در مملکت به خون دل خوردن می افتید و فقط به دنبال راهی می گردید که بتوانید تنفس بکنید و بیشتر از پیش برای اطرافیانتان مایه دردسر نشوید یا مورد تجاوز قرار بگیرید و دلشکسته شوید یا مرد و زن جوان همسایه و هم خانه ات نفهمد تو برای حقیقت بی آبرو شده ای عطای همه را به لقایش می بخشی و می فهمی که جای تو آنجا نیست و مردم به تجاوز عادت کرده اند زیرا خودشان هم ناخواسته متجاوز هستند.
زنی که از زیر ابرو یا هیکل دختر فامیل داستان بسازد و نقل فامیلش کند متجاوز است.
جوانی که در تاکسی خودش را به تن کناردستی بکشد متجاوز است.
کسی که حق حرف زدن را از دیگری بگیرد و از او با لحن به ظاهر مودبانه بخواهد ساکت شود متجاوز است.
کسانی که خیال می کنند از دیگران در ایرانی بودن سهم بیشتری دارند متجاوز هستند.
دوست عزیز اگر ندا آقا سلطان زنده بود و می آمد بیرون همین تو سال دیگر همین موقع به او می گفتی حرف نزند و ساکت باشد و فقط به مبارزه مجازی اش بپردازد و نسخه نپیچد.
ببخشید مبارزه مجازی را می شود برای من توضیح بدهی؟از نظر تو مبارزه مجازی رای دادن به لینکهای بالاترین و دنباله است یا کامنت گذاشتن زیر بیانیه های تو؟
اینکه من خارج نشین هستم حق ندارم از حقم حرف بزنم یا به خانواده ام در قالب یک مطلب وبلاگی یاداوری کنم چه مصیبتی گریبانگیرشان است و باید به خیابان بروند؟
تو از کدام سیاره آمده ای که خیال می کنی ما هیج دردی نکشیده ایم؟
تو به چه حقی این سوالهای مسخره را از من می پرسی و توقع داری مسائل زندگی ام را بازگو کنم؟
چطور به خودت اجازه می دهی تصور کنی حق با تو است درحالیکه از مردم شناخت نداری؟
فرق تو و احمدی نژاد چیست؟
تو اگر تازه یکسال است معنای مبارزه را فهمیده ای من یک سال است که دارم فراموش می کنم.
اگر باتومی خورده ای برای خودت و خواسته هایت بوده و من هم اگر حرف می زنم
 برای تو است و آنچه که در همان مطلب بیان کردم.مردم کشورم و خانواده ام و عزیزانم.
آیندگانی که حجتیه قصد دارد شستشوی مغزیشان بدهد و احتمالن همان می شوند که امروز تو هم هستی.
منت آنچه را که به خودت مربوط است بر سر امثال من نگذار.
اینکه من تهدید بشوم یا خانواده ام یک سال تمام سرزنشم کنند که با نوشته هایم آرامش آنها را در ایران به هم ریخته ام مبارزه نیست ولی به خیابان رفتن شما که یک در میلیونی و پر از شاید و اما مبارزه است؟
حاشا به غیرت شمایی که بخواهید آینده ساز بشوید.
تف به ایرانی که در آینده افکار امثال شما اداره کند.
و تاسف برای من که از این افکار و رنجها فرار کرده ام و بخواهم با درگیر شدن دوباره به آن فضا برگردم و هم رنج شما را بکشم و هم غصه گذشته را بخورم.
پیام شما را باید به گوش محسن سازگارا و دکتر نوریزاده و رادیو تلویزیونهای خبری و همه رساند
 تا دهانشان را ببندند و به قول تو نسخه نپیچند و شما در رویاهایت پیروز شوی.
دوستانی مثل تو هزاربرابر خطرناکتر از دشمنها هستند.
اگر همه مبارزهای جنبش سبز مثل تو هستند ایران ویران تر از آنچه که خیال می کنیم است.
خانواده و عزیزان من هم اگر مثل تو هستند دلسوزی من بیهوده است باید اینجا به خودم و زندگی شاهانه ام !!!بپردازم و همه شما را فراموش کنم.
همان کاری که تلویزیونهای لوس آنجلسی کرده اند و همین تو هر روز در دل و دینت لعنتشان می کنی.هرچند کار امثال شما اصولن بیشتر از ناله و لعنت نیست.
در آخر برای تو و همه آنهایی که مثل تو فکر می کنند آنچه را که من داشته ام و دارم آرزو می کنم.
بعدها که آرزوی من برای تو برآورده شود می فهمی که این یک آرزو است یا یک نفرین.


پی نوشت:
آقای سعید لطف کردند برای توجیه خودشون و در جواب کامنتها چندبار اینجا پیام گذاشتند و من به دلیل نفرتی که حرفهای ابتداییشون در من ایجاد کرده نخونده پاک کردم و منتشر هم نکردم دلیلی هم نمی بینم دائم پیام بفرستند و زحمت خودشون و من رو زیاد کنند.